Nu de laatste training van het jaar er weer op zit kan ik heerlijk met een oliebolletje en vuurwerk op de achtergrond terugkijken naar 2018. Wat een jaar was dat! Hoogtepunten en dieptepunten. Extreme motivatie en extreme dip. Ze waren er allemaal! In deze blog kijk ik terug op mijn 5, eh… 6 meest memorabele sportmomenten van 2018.
#6: Nieuwjaarsduik
Deze lijst trap ik af met de aftrap van 2018: mijn eerste ervaring met de nieuwjaarsduik. Samen met een vriendin stonden we daar op 1 januari op het strandje van de Kardingeplas in Groningen (waar ik later dat jaar terugkeerde voor een kwart triatlon). Bibberend, maar wel zin in. Ik hield het nog geen 20 seconden vol, het was echt erin en meteen eruit en proberen niet te bevriezen terwijl we ons omkleedden voor deel 2 van de duik. Nou ja dat was niet officieel, maar we hadden het gekke idee om daarna nog even een stukje te zwemmen. Wel in onze wetsuits en mét sokken en handschoenen. Wat was dat een heerlijk (koud, 4 graden!) gevoel! Een prachtige dag!
#5: Super sprint triatlon Hoogeveen
Vrij onverwacht werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan de super sprint (bedrijven) triatlon in Hoogeveen. Nadat ik al dacht dat mijn wedstrijdseizoen na Almere wel zou zijn afgelopen, kreeg dit seizoen dus toch nog een staartje in oktober. Nog één keer alles eruit gooien! En als je denkt dat je op een super sprint geen meerdere rondjes rijdt of hardloopt, dan moet je deze maar eens doen (10 fietsen, 5 hardlopen). Mentaal dus een uitdaging, maar ik kon deze race zonder problemen aan. Dat werd nog maar eens bevestigd met een super spannende top 3, waar ik als gelukkige winnaar uit kwam.
#4: Bevrijdingsvuurestafette
Koud een maand na de marathon van Rotterdam mocht ik mijzelf in groepsverband opnieuw gaan bewijzen op hardloopgebied. Door de lokale loopgroep werd ik uitgenodigd om mee te doen met de Bevrijdingsvuurestafette. Daar kon ik geen nee tegen zeggen en dat betekende om 4 mei naar Wageningen om vervolgens vanaf middernacht in teamverband weer helemaal terug te lopen naar Assen. Hoeveel kilometers? Veel. Iets van 130 of 140 geloof ik. Maar gelukkig waren we in een team en kreeg iedereen zijn of haar fair share van de afstand. Midden in de nacht met het vuur rennen over de Veluwe, de zonsopkomst over de IJssel bij Zwolle en natuurlijk het aansteken van de fakkel in Assen, waarmee het Bevrijdingsfestival officieel startte. Er zijn niet genoeg woorden die dit eervolle avontuur kan omschrijven.
Geen verrassing denk ik dat de marathon van Rotterdam in de top 6 is beland. Deze race stond al 2 jaar op mijn verlanglijstje en na de mislukte voorbereiding voor de editie van 2017, moest het dit jaar gewoon gaan gebeuren. En dat deed het ook. Genieten, afzien en onderweg kleine en stille traantjes bij elke aanmoediging. Vooral na het Kralingse bos werden de emoties heftiger. Het ging zo goed! De laatste kilometers was slechts volhouden, door de verzuring in de benen heen bijten en afmaken. Op en top genoten van elke meter, ze weten er zeker een feestje van te maken in Rotterdam!
#2: Halve triathlon Klazienaveen
Het zou niet eerlijk zijn als ik mijn debuut op de halve afstand in Klazienaveen niet zou meenemen in mijn lijstje. Een wedstrijd met een nare afloop, maar juist daarom ook eentje die ik nooit meer ga vergeten. Alle factoren waren die dag aanwezig om het een zware wedstrijd te maken: warm, zelf niet helemaal fit, strakke tijdslimiet, niet geheel afgestemd voedingsplan op mijn uiteindelijke acties en koppigheid. Het werd het recept voor de ondergang die ik na 5km hardlopen tegenkwam en ik pas in het ziekenhuis besefte wat er allemaal gebeurd was. Boos, teleurgesteld, verslagen en bezorgd om de halve afstand in Almere waren de emoties die de rest van de zomer speelde en waar ik met een soort extreme motivatie doorheen worstelde. Ook dat soort wedstrijden kan je hebben. Niet leuk, maar wel erg leerzaam.
#1: Halve triathlon Challenge Almere-Amsterdam
Zonder enige twijfel was het mooiste moment toch wel toen ik over de finish kwam bij de Challenge Almere-Amsterdam half distance. ‘Zie je wel! Je kan het echt wel!’ was de eerste gedachte die in mij opkwam toen ik het bliepje van de mat hoorde die mijn eindtijd registreerde. Het is gewoon gelukt! Het was die dag een strijd tegen de wind. Ook kleine foutjes gemaakt met de kledingkeuze, maar deze keer goed volgens plan geracet en een perfect voedingsschema. Ook ontdekt dat ik plassen tijdens het fietsen niet echt kan en dat het dan erg oncomfortabel rijden is als je blaas steeds voller wordt. Even een kleine terugblik op Klazienaveen toen ik de tweede ronde van 7km hardlopen inging. Dit ging vandaag lukken! Na zo’n ervaring loop je de laatste 14km ergens op een wolkje, een emotioneel wolkje. En dan houd je het bij de finish niet meer droog. Voor mij absoluut de nummer 1 ervaring van dit jaar!
