In 2018 deed ik 1 race en dat was ook nog ’s een estafette… De blessure die ik overhield na te lang door trainen met pijn in mijn rug was te pijnlijk. Heel stom denken dat het schema het beter wist dan mijn lichaam en de pijnsignalen die het via alle mogelijke manieren verstuurde. Een weekje rust na de laatste 70.3 en er keihard tegenaan want het lopen ging niet goed. Ik lees alles wat los en vast zit over triatlon maar de basics negeerde ik gewoon.
Heel veel behandelingen van fysiotherapeuten, osteopaten en chiropractors verder en na 6 maanden kon ik weer een beetje rennen, een keerpunt maken zonder pijn in mijn rug en uiteindelijk zelfs fietsen. Dan begin je uiteraard weer te snel, teveel, te ver en te zwaar. Kleine terugslag maar ok. Nog maar weer eens aanhoren van de fysio dat core training echt heel belangrijk is en dat die van mij echt exceptioneel zwak is.
En ja hoor, bridges, lunges en planks maken het verschil! Ik kan gewoon trainen zonder krom te lopen. Er komen nog steeds wel zwakke punten bovendrijven: hamstring aan een kant sterker dan de andere maar m’n zwakke punt is vooral nu mentaal. Bij elk pijntje denk ik: ‘daar ga ik weer’. Als ik moet vliegen ben ik bang dat m’n rug weer krom schiet (vliegtuigstoelen zijn enorm gekrompen de laatste jaren), in elke vergadering ga ik na 20 m. staan en mompel ik een excuus. Terwijl er niks aan de hand is.Van het ene uiterste naar het andere.
Ik heb me voor een paar kwartjes en twee keer een 70.3 ingeschreven (Nieuwkoop en IM Cascais) maar ik hoop dat de communicatie tussen lijf en hoofd wat gaat verbeteren.
Hebben jullie hier ook wel eens last van?
Geef een reactie